Powered By Blogger

sábado, 26 de febrero de 2011

a tres metros sobre el cielo


Quisiera enseñarme a volar con alas de cera cerca del sol. Al fin y al cabo el paraíso me aceptara, soy un mártir más. Ignoro como, cuando y donde nos encontraremos de nuevo amor. Sólo sigue los pasos que escribí y te prometo, te veré aquí. Pues yo ya me fui con gente que extraños son a tu creer. Sin trajes, ni Cohetes, ni Ciencia que diga como proseguir. La tierra no nos despidió y ahora desciendo en otra dirección. No hables más, no quiero que te escuchen recitar letras dramáticas. Es un lugar que es más bello de lo que jamás podrás imaginar. Es un lugar donde lo nuestro no tendrá que terminar nunca jamás.

viernes, 25 de febrero de 2011

Y aveces lo negamos, pero nos gusta volver a sentir ese cosquilleo de nuevo


A veces es mejor poner tierra de por medio y dejar que corra el aire. Aunque solo sea por volver a sentir esa sensación maravillosa de querer acortar milímetros a toda costa y devorarnos. A veces es necesario aunque duela un poco, descosernos y dejar de compartir el oxígeno para respirar por nuestra cuenta... Llenarnos los pulmones y echarnos de menos. Mirarnos tranquilas y quietas, cada una desde su trozo de mundo, y dar tiempo a que los latidos se autorrevelen susurrando te quieros al vacío. Hasta que la magia vuelva para salvarnos, aunque ya sabes que la magia sigue ahí, no se ha ido... solo que a veces le gusta chincharnos y jugar al escondite.

Nunca me vas a quitar mi sonrisa



Sí, puede que no sea la persona más fuerte, ni la más valiente o la más decidida. Puede que me equivoque muchas veces, demasiadas quizás... Puede que me de cuenta de lo que quiero cuando ya no lo tengo, que mi lista de caprichos sea larguísima, que mis paranoias aumenten día sí y día también; que los malos momentos sean muchos, aunque los buenos los superen. Puede que complique lo fácil, que facilite lo difícil, y también puede que tropiece cien mil veces con la misma piedra, pero ten por seguro que siempre me voy a levantar. Siempre.

Ya no siento nada



Y claro, al principio grité, lloré, te maldije, desee que te pasara lo peor en esta vida. Pero después me di cuenta de que no me afectaron tanto tus palabras. Y es que ya me has echo tanto daño que no puedes hacerlo aun más. Asi que he aprendido a tomarme a gracia tus mentiras, y a no angustiarme más por ti.

Esencia



Muchas veces, vivimos sin un motivo. ¿Acaso no es un motivo el hecho, de tener aire en los pulmones y respirar? ¿el tener sueños? ¿metas por alcanzar sabiendo que son realizables y que sólo tenemos que luchar un poco por lograrlas? ¿el sabernos libres para elegir, para tomar el camino correcto? Tal vez pensarás: "¿Cómo saber, cuál es el camino correcto?" Te aseguro, que tu corazón te lleva a él, pero tu mente se encarga muchas veces de desviarte, y es ahí, donde interviene "tu capacidad de elegir, tu don de sabiduría, tu virtud de evitar las tentaciones, tu fuerza de voluntad, tu opción de decidir."

-¿Acaso no es un motivo sentir nuestro corazón latir cada segundo; ser seres pensantes capaces de analizar lo que está bien, lo que está mal... lo que nos puede ayudar en nuestro caminar, lo que nos puede perjudicar. Poder brindar aliento a otros... una sonrisa, una carcajada que salga desde tu profundidad interior, ¿disfrutar de las maravillas que se nos presentan gratuitamente cada día?

-Es un motivo sentir y palpar la belleza externa e interna de lo que nos rodea; admirar la hermosura de las flores, llenarnos con el cantar de los pajarillos, meditar en la dulzura de una bella melodía, contemplar la ternura de un pequeño niño, ver la luz que emerge de la oscuridad, saber que más allá, nos espera un total misterio...

-¿Qué es la vida sino eso...? "un montón de misterios por descubrir." Sabemos de hoy, pero no de mañana. En eso se basa nuestro rol, en ir descubriendo poco a poco, a su debido tiempo, lo que debemos encontrar; pasando por mil dificultades, que muchas veces parecen imposibles de resolver, pero que con paciencia, nos damos cuenta de que todo tiene su acertada solución.

-¡La esencia de la vida, está en encontrar ese motivo, que es vivir la vida en su esencia misma.

Teoria de los sueños




Qué angustia, qué inquietud, qué desasosiego. El desvelo. Lo odio, odio su implacable acoso, odio su persistencia, su falta de respeto hacia mi persona, su poca delicadeza... No lo sé. No sé si estoy soñando o si estoy despierto. Multitud de ideas concurren en mi cabeza, muchas ideas. Ideas brillantes pero desordenadas e ideas de lo más absurdo. Pequeñas historias que parece que existen pero luego son mentira, un cúmulo de circunstancias que jamás podrían darse en la realidad pero que en ese momento son posibles.


Todo es posible y uno se pregunta por qué al día siguiente todo es imposible. La diferencia debe estar en que el exceso de cordura nos frena, pero no lo sé. El desvelo en el fondo es poder hacer todo; es esa mezcla entre lo real y lo superfluo, entre lo posible y lo imposible. ¿Y si no estoy despierto?¿y si no estoy desvelado?. No descarto estar soñando que me he desvelado. Mañana será otro día y estaré cansado por no haber pegado ojo, pienso. Pero bien pudiera ser que esté inmerso en el más profundo de los sueños en que todo parece tan real como la vida misma. ¿Es el desvelo, desvelo?. Voy al colegio y veo a mis amigos pero ocurren cosas raras porque hay amigos de antes y de ahora, amigos míos pero que entre ellos no se conocen. Pero ahí están todos juntos. Y de pronto comienzo a volar entre el asombro de todos. Bajito y a ras del suelo, pero vuelo y siento una sensación que nunca había experimentado. Ahora estoy soñando, sin duda alguna. Pero quizá no. Quizá sea mi verdadera vida y cuando sueño es cuando vivo. ¿Despertaré algún día de verdad?. El "no lo sé" sigue pesando como una losa. Doy vueltas y más vueltas. Tengo calor y sed. Me levanto y bebo. No se oye una mosca. Cada vez queda menos para el amanecer y no he dormido. Me crispa los nervios pero no lo puedo evitar. Incluso saber a ciencia cierta que todo es un sueño, cosa nada clara, no me tranquilizaría porque quiero dormir. Quiero dormir y no puedo. Quiero vivir y no sé si estoy viviendo. No quiero morir y, a lo mejor, estoy muerto. ¿Es la vida un sueño de sueños?¿son los sueños los que dan vida a la vida?. Definitivamente, me despierto, como cada día, y vuelvo a la rutina, esa rutina que provoca la sensación de realidad ya que los sueños son historias variopintas que nada tienen que ver con la rutina. Tengo los pies en el suelo y me zambullo en lo


que convencionalmente denomino vida, o sea, en la rutina. Y dejo de pensar porque lo que me rodea me despista y porque prefiero no pensar, que es más cómodo. Me creo todo lo que veo y no me planteo nada sobre su existencia porque no lo sé.

Olvida la realidad, despertarse es muy fácil


No puedo quejarme. Cuando no hay nadie a quien culpar, las cosas no pueden ir mejor. Las tardes de verano, tonterías.. no tengo problemas con la vida que he estado conduciendo. No puedo hacer nada porque no hay nada nuevo. Levantarse es muy jodido, así que.. Doy la vuelta a mi cabeza para el otro lado de la cama, no puedo ser incómodo por teléfono 10 veces por día. ¿Por qué despertar de buena mañana? ¿Acaso no tendría que empezar a las dos? Olvida la realidad, despertarse es muy difícil.

jueves, 24 de febrero de 2011

Olvídate y sonríe



Una voz le despertó, era un dia algo gris , le dolia la cabeza y no pudo resistir. Tantos sueños por cumplir, le invadía la obsesión de pensar que un dia se iria sin motivo ni razón, si no sabes donde ir y si la sombra del adiós te persiguen por las noches y de algunas con dolor, puedes oler su piel, puedes oír su voz, si el fantasma del pasado te arre meces sin compasión. Olvídate y sonríe. Si la luna es de papel, te regalan un pincel, difumina las estrellas, crea nubes de placer, dale marcha al corazón, hazle caso a la razón, sal de casa cuando puedas y alimenta tu pasión. Si no sabes donde ir y si la sombra del adiós te persigue por las noches y de ambulas con dolor, puedes oler su piel, puedes oír su voz, si el fantasma del pasado te arre meces sin compasión. Olvídate y sonríe. Si rompes la cadena, si hoy no hay luna llena, si mi mano te abre la puerta, olvídate, olvídate y sonríe.

lunes, 21 de febrero de 2011

yo te propongo y me das


Te propongo que me despiertes cada mañana sacando la mejor de mis sonrisas, a cambio te ofrezco el último beso antes de dormir. Te propongo un viaje a la luna surcando estrellas y planetas, a cambio te ofrezco sueños, caricias, besos, mimos. Te propongo una ilusión nueva, a cambio te ofrezco un viejo amor. Te propongo huír al infinito y que estés junto a mí, a cambio te ofrezco mi mano para agarrarte y no dejarte caer, mis labios para besarte y no dejarte llorar, mis caricias para secar cualquier lágrima posible y mis sueños para que sueñes junto a mí.

no todo es el fin del mundo


¿Sabes? Cuando eres joven todo te parece que es el fin del mundo. Pero no es así, sólo es el principio. Quizás tengas que conocer a unos cuantos capullos más pero algún día conocerás a un chico que te tratará como mereces ser tratada. Cómo si el sol naciera y se pusiera contigo y ese eres tú.

Hombre adecuado



Ama al hombre que te llame "bonita" en lugar de "sexy". Al que te llame aun cuando le colgaste el teléfono. Al que se quede despierto sólo para verte dormir. Al que bese tu frente. Al que quiera enseñarte al mundo cuando estés desarreglada. Al que no le importe si engordaste o adelgazaste con el transcurrir de los años. Al que te diga "que quieres comer hoy o ya comistes?" Al que tome tu mano frente a sus amigos.Espera al que te diga constantemente cuanto le importas y lo suertudo que es por tenerte. Y que cuando te presente a sus amigos diga: "Es ella..."

quedate aquí.



Si se va...se me queda vacio el bar.No es solo que sea el mismo trago el que nos hace volar,no es inventar canciones,reirnos de bobadas,comentar el panorama,meter la ultima bola,perder al futbolin,"acompañame al baño","pidete otro litro","no seas hija puta".No son solo las risas,"pasate un cigarro",terminarte las pelas o leerme tus revistas.Es aprender cada día,tragarnos el orgullo,aunque aveces atragante.Pegarme un par de gritos cuando me paso de divertida,rayarte cuando tengo la razón,porque tu nunca lo admites.No enfadarnos nunca,y si se da el caso,que no queden rencores.Pararme los pies cuando se me va demasiado,"te juro que hay veces que no te soporto",odiarte cuando no callas,pasar de ti con estilo,que te de por putearme,alterarme si hablan mal de ti,defendernos siempre.Y,sobre todo,saber que en ti hay una mano dispuesta a pegarme muy fuerte si vuelvo a "hacer el gilipollas".

Soy así, te gusta, bién, y si no, jodéte.


Soy orgullosa, y me callo muchas cosas que me gustaría decir pero por no dañar no las digo. Me trago demasiadas palabras de las que escuecen y luego no puedo evitar esa explosión típica de los que solemos acumular todo aquello que no puede contenerse. Cojo cariño fácilmente a las personas aunque no lo diga y no lo muestre demasiado... Tengo una forma especial de demostrar que me importa la gente. Amo los pequeños detalles de la vida. Soy muy perezosa e inestable. Me da rabia que me hagan callar y al final acabar rebajándome por según que cosas. Me duele que la gente me ignore y sentirme segundo plato. Me encanta salir y llegar a casa con cara de loca, pero sobretodo lo que mas me pone es la gente que me sonríe. Por eso me rio mucho y muchas veces. No prometo evitarte lágrimas pero te prometo sacar la mejor de tus sonrisas cuando más lo necesites, te abrazaré si es eso lo que esperas. Y es que solo vivimos una vez, pero lo ignoramos.


Alguien que cuando me ponga borracha me lleve a casa en brazos, que me rompa las medias con la boca y luego me compre otras, que me haga el amor contra la pared y luego se meta conmigo en la bañera, que se pierda a mi lado para después rescatarme de laberintos sin sentido. Alguien que cosa disfraces a mis días malos y los convierta en buenos, que me saque la lengua cuando me ponga tonta y me haga enmudecer, que no dé por hecho que siempre voy a estar ahí, pero que tampoco lo dude. Alguien que no pueda pasear conmigo por la calle sin cogerme de la mano, que no me compre con regalos pero que tenga mil detalles de papel, que no le guste verme llorar y me haga reír hasta cuando no tengo ganas, que me mire, lo mire y me tiemblen las piernas sin remedio. Alguien que esté loco por mí, y no se olvide de decírmelo los días de resaca, que si se pone animal, sea sólo en la cama, y me mate a besos por la mañana, que no se acostumbre a mí y deje de inventar nombres nuevos para despertarme, que si mira a otra, luego me guiñé el ojo y se ría de mis celos de hojalata, y sobre todo que no tenga que perderme para darse cuenta de que me ha encontrado.

lo siento de nuevo



Lleno la bañera de mentiras y halagos y sumergo mi ansiedad. Siento el cosquilleo de la espuma en mis brazos y sonrío hasta llorar.

lo vivio y lo siento



Si, la vida no es fácil pero hay cada detalle, una mirada, una palabra, una sonrisa, un hola, un adiós, todo cuesta pero a veces uno se lo hace más complicado, tal vez yo peco de ser una persona rencorosa, una persona, que todo lo vive y todo lo siente.

jueves, 10 de febrero de 2011

Historias sin argumento



Me acuerdo y ya hace tiempo, cuando un recreo era mas que un trofeo, cuando ser pequeño, significava que eras el primero y recibir un premio era encontrar el mejor delantero metido en aquel cromo, tan buscado era tu tesoro. Y gracias, fue tan bonito, por darme tanto, cuando era niño y gracias, lo necesito, lo llevo dentro y vive conmigo. Hacer daño era trampa, multiplicar un lio y regalar cariño no era competitivo y a las diez en casa, me dejas un ratito, y de escribir mil cartas todo lo hemos perdido. Y gracias, fue tan bonito, por darme tanto, cuando era niño y gracias, lo necesito, lo llevo dentro y vive conmigo. Un problema era tarea, y el amor felicidad, el verano era mas largo mi refugio era mama, nada se quedaba dentro yo sabia perdonar, siempre disfrutando el tiempo, siempre siendo de verdad. Aquellos 15 años, aquellos findes que lejos estan, aquellas ilusiones ya no se tienen, no se sienten igual, aquellas noches largas, aquellas plazas, y esas ganas de amar, mi bici california y aquel verao nunca volverán. 

Quiero verte aquí.. aquí conmigo.


Quiero verte aquí, estar contigo y que a veces me ladres. Voy a entrar en ti, a ese sitio en que no estuvo nadie. Te voy hacer reír con la fuerza de un beso y mi arte. Quiero ver en mí que tenerte es lo más importante. Y aunque el mundo se confunda, esto es la vida para mí. Solo quiero entrar más dentro ahora de ti. Sé, que eres el gigante que amo. La persona que me ha dado. En el centro de mi ser. Y me he reinentado, de cosas que no habia probado, y momentos que han cambiado. Mi cerebro y mi idiotez. Y que ahora me dejan ver, que soy como un niño. Te quiero recorrer y saber que estas de mi parte. Te quiero seducir con cada beso que te regale. Quiero ver en mí que tenerte es lo más importante. Y aunque el mundo se confunda, esto es la vida para mí, solo quiero entrar más dentro ahora de tí.

Mejor será olvidar el pasado y empezar a vivir del presente


Mejor era cuando decías que tambien me querías y ahora todo paso. Mejor era cuando pensabas que me necesitabas y ahora todo paso. Y tu, ya no eres igual, no me digas que si, no se lo que pensar, no se lo que decir. Mejor era cuando creías que tu me comprendias, ahora veo que no. Mejor era cuando creía que tu no me mentias, y ahora veo que si. Y tu, tu ya no eres igual, no me digas que si, no se lo que pensar, no se lo que decir. Mejor era cuando creía que tu me comprendias, ahora veo que no. Mejor era cuando creía que tu no me mentias, y ahora veo que si. Y tu, tu ya no eres igual, no me digas que si, no se lo que pensar, no se lo que decir. Mejor, sera, olvidar tu amor, sera,mejor, tal vez para los dos, tal vez para los dos. 

miércoles, 2 de febrero de 2011

La realitat



Pots estimar, pots ser estimat, pots fer petons i acaronar, i pots fumar i et pots morir, pots escollir seguir vivint, i pots plorar i ser feliç, pots dir que no i pots dir que sí, pots escoltar i ser escoltat, imaginar poder volar, i anar més lluny i més aprop i disfrutar del que hi ha, que si els amics, que si els amants, que sempre vénen i se'n van. Pots treballar, et pots emprenyar i si et convé pots perdonar. Pots ser creient, pots ser ateu, pots dir hola i pots dir adéu.Pots caminar, pots recordar, contaminar o reciclar.La pots cagar, rectificar i pots somiar.